نامەوێ وەک دیل بژیم، من ژینی ئینسانم دەوێ

پەیکەرەی وشکی ژیانم بانگ دەکا: گیانم دەوێ

.

نامەوێ چیتر ببینم ڕەنگی زەردی کۆرپەکان

ڕەنگی سوور و لێوی بەبزە و چاوی شادانم دەوێ

 

- ئەحمەد بازگر-ی خۆشەویست

 

____________

ئەگەر ویستتان ھەمووی شێعرەکە بخوێننەوە، ناوی شێعر: "مەیلی بێستان" ە.

 



ئەوەی ئەبێ ئاماژەی پێ بکرێ، شێعر نا، بەڵکوو ئەوینە. 
دڵێک تەژی مێھرەبانی، لە تەمتوومانی ژیانی ئەوسا، تا ژیانی ئێستاش، بێ بڕانەوەیە.
"فروغ"، ئەو دڵەیە. جیھانێک وشەیە و ڕۆنیایەکە بۆ ھەموو کات و ساتێک.

"فروغ"، دایکمە. دایکی ھەمووانە. لێوڕێژە لە مێھر و شێعر. کە ژیانی خۆی بەخشی، بە ژن و شێعر و ئازادی.
ئەو قارەمانەی تا ئێستاش، بێ ڕەکابەر، سەرکردەی ئەوین و ئازادی و ژن و شێعر و ژیان و جیھانە.

لە دایک بوونت پیرۆز بێت لە ئەوین و ئازادی و ژن و شێعر و ژیان و جیھان و زەمەن. 
 

_____________________

 

خوب شُد به جَهان آمدی. خوب شُد عزیزِ دلم.

اما جَهان تو را کم دارد فروغَم.

میلادَت است. مُبارک باشی بر زَمین و زَمان و جَهان، مادرم.

 

 


میدانی عزیزم.

آنقدر که تویِ دلم را میفشارم، آنقدر که میچِلانَمَش، تو هم میلولی به‌هَم، میانِ رَگها و مویرگهایِ قلبم.

آنقدر حرف تویِ دلم مانده که غمبادَم اَبَدی شده؛ آنقدر به خودم گفته‌ام: بعضی رابطه‌ها باید تمام شوند. بعضی آدمها باید بِروند. تو هم باید بِروی از بعضی آدمها.

آنقدر بعضی چیزها اذیتم میکند، که نمیتوانم به کسی بگویم، جز تو. 

البته گفتنش به تو هم فایده‌ای ندارد. میشِنوی و هیچ. نمیتوانی هم‌پایِ حرفهایِ قلبم باشی. همراهِ دردهایم. 

 

میدانی چه چیزی اذیتم میکند الان؟

کاش رمزگُذاری میکردیم لااقل. مثلاً میگفتم: شکلات؛ و تو میفهمیدی دلم چایی میخواهد.

 یا مثلاً میگفتم: فلان رمز؛ و تو میفهمیدی چه چیزی الان دارد اذیتم میکند و توی رَگانم میلولد و هِی به استخوانهایَم میخواهَد حمله کند.

-

چه خوب است که نمی‌خوانی‌َم. چه خوب است که اینجا، اَمن‌تَرین است.

-

میدانی عزیزم؟

زندگی بازیِ "بیرحمی"هاست. بیرحمیِ آدمها. این را از خودم فهمیدم. و از تو.

آنقدر که ما مظلوم‌ترین بی‌همدیگرهایِ جهان بودیم، هیچکس نبود. آنقدر که تو نبودی، همه بودند. آنقدر که تو اِجحاف کردی، همه خندیدند بَر اصولِ مِهر. آنقدر که من تنها بودم، هیچکس نبود. آنقدر که به پایَت ماندَم، هیچکس نمانـْد. آنقدر که یکباره رفتم از تو، تا به اَبَد، هیچکس نرفت. آنقدر که اشک ریختم و ریختم و ریختم، دیگر اشکی برایم نمانـْد.

میدانی عزیزم؟ عشق ما، آنقدر درداَندود بود، که همان نبودَنش، صدشَرَف دارد به بودَنش.

دردِ ما پنجره‌هایِمان بود. هَست. پنجره‌هایی که به رویِ عشق و زندگی گشوده‌ایم. موازی نبودیم محبوبِ من. نیستیم.

موازی نبودیم جانِ من.

وگرنه، میتوانستیم تا آخر دنیا، موازی برویم و بخندیم. ( جریانِ آن دو خطِ موازی که میگویَد به هم نمیرسند را وِل کن. این احمقانه‌ترین تعبیری‌ست که سالهاست از عشق، به گوشِ ما خوابانده‌اند. )

 

پنجره‌هامان. آه.  محبوبِ من. پنجره‌هایِ بی‌دفاع و آزُرده‌خاطرِ‌مان.

 

کاش میدانستی چه چیزی الان چنگ می‌اندازد تویِ دلم. کاش میتوانستم بگویَمَت. کاش اگر هم میتوانستم بگویِمَت، درکم میکردی. تمامِ این مدت هرچه گُفتَمَش درکم نکردی.

 کاش وقتی آدم تویِ دلش رَخت‌شورخانه باشد، بِتواند رَخت‌ها را جمع کند، و بِبَرَتِشان بالایِ پشتِ‌بامِ دلش، رویِ طناب پَهنِشان  کند تا خُشک شوند.

آه. عزیزم. نمیدانی چه رَختی میشویَند تویِ دلم. 

 


 

من پێناسەم شاخە و پێنووسم بەفر و پەڕاوێزی نیگام، گوللە.

من تەمەنم ئاھێکە لە داوێنی چیا ئەزێ و دەنگم، شەقەی باڵی خوێناوی ھەموو جیھانی تیایە.

من نان ئەكێڵم و خوێن دروێنە ئەکەم و بەقەد باڵای زەویی خەساوتر لە خۆم، سروودی یەکسانی ھەڵەدەم. 

دێوزمەی تەمەنیش، بە کۆڵمەوە، ھەتاییە؛

ڕێک وەک خوێناوی دایکم -نیشتمان.

پێک ھەڵدەنەوە چیاکان.

خۆشیتان چیاکان.

سەرتان سڵامەت چیاکان. زۆر ئاە ماوە بزێم.

 

 


قهوه‌ای نوشیدم و نشستم به درس‌خواندنم ادامه دهم. یکهو، فکرم رفت سراغ اینکه من چقدر دروغ شنیده‌ام. از دوست و از دشمن. از نزدیک و از دور. از آشنا و از غریبه. با اینکه میدانم دروغ‌گفتن، شاخصۀ ذاتی آدمی‌ست، اما با این‌حال آدمها را باور میکنم. یعنی ترجیح میدهم باور کنم. شاید دلم میخواهد زمین جای قشنگی باشد. اما "زمین جای قشنگی نیست." * و این حقیقتِ به‌غایت دردباریست. کلاس سوم دبیرستان بودم، بغل دستی‌ام هر روز داستانهای عجیب‌وغریبش را برایم تعریف میکرد.
آدم امکان داره خیلی وقتا دلش بپیچه تو خودش، تَنِش بلوله تو خودش و مُدام از خودش بپرسه: چرا؟ و اینجور وقتا، آدم خودش رو یه بازنده میبینه. رو زانوهاش نشسته و داره دور رو نگاه میکنه. ولی میترسه. اینجوری میشه که همش تَنِش رو به جلوئه، سرش رو به عقب، و زانوهاش با زمین عشق‌بازی میکنن. آدم مدت زیادی رو توی این حال میگذرونه. بعد هرچی بیشتر میگذره، هرچی زمان زودتر تموم میشه، بیشتر میفهمه که بازنده نبود. نبود واقعا.
میدانی آقا؟ دوست‌داشتن هرگز کافی نیست. اتفاقا آنقدر ناکافی‌ست که حدوحساب ندارد. در این دقایقِ مانده به نیم‌شب، لبۀ پنجره نشسته‌ام. پرده را کنار زده‌ام و به خیابانِ نیمه‌سرد و نیمه‌خلوت مینگرم. به ایستگاه قطارِ خلوت. به چراغهاش. به قطاری که الان رسید. به قطاری که در سکوتِ ایستگاه، ایستاده است. به چراغهایِ شهر و تاریکیِ پنجره‌ها. و دارم فکر میکنم. به تو نه. به تمام آنچه که بر ما گذشت و در یک‌آن نابود شد.
همانقدر که پذیرفتن اشتباهات، گامی مؤثر در ادامۀ زندگانی‌ست، اعتراف به رفتارها و گفتارهای نادرستِ خویش نیز، به‌همان‌اندازه در ادامۀ زندگانی و زیباتر‌شدنِ آن، اهمیت دارد. خب من اعتراف میکنم که در قبال کسی، رفتار و گفتار نادرست داشته‌ام. و او را رنجانده‌ام. البته این‌را بارها و بارها و به خودش هم گفته بودم. و بارها خواستم ببخشاید، که نمیخواستم و خواستۀ قلبی من نبود که بخواهم خطی و خطهایی بر قلبش بنشانم.
بهار در راه است و زندگی بر مدار سبز‌شدن. بیا پیاله‌ای چای بنوشیم، زیر اولین باران بهار، با هم. من شمارش را آغاز کرده‌ام؛ که بهار بیاید و در اولین بارانش، پیاله‌ای چایِ تلخ و گرم، بنوشیم. تو سماور را روشن کن، دو استکان چای بریز و لبِ پنجره بنشین. نبات و شکلات و شیرینی‌اش، با من. مگذار پرنده، دوباره در خیابان بمیرد.

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

ketabgallery پرسپولیس اَره کردن تورداخلی نمایندگی تعمیرات لوازم خانگی